Konráð J. Brynjarsson

 
"Saltkjöt og baunir, túkall!" Í dag er Sprengidagur, ef ske kynni að þú vissir það ekki. Hef reyndar aldrei skilið þetta með baunirnar, eða baunasúpuna öllu heldur. Það fyrirfinnst vart verri matur, fer hiklaust í flokk með kjötsúpu, lýsi og súkkati. Ef ég fengi að ráða þá væri saltkjötið líka hangið og baunirnar grænar og ekki soðnar í súpu (eða bara yfir höfuð og nei ég læt ekki baunir á höfuðið á mér!), en ég ræð víst ekki.

Merkilegt að ég skuli hefja þennan pistil á matarumræðu, því það eru liðnar 15 mínútur af föstunni minni. Jú þú ert ekkert að mislesa, ég þarf að fasta næstu tólf tímana, eða þar til eftir að úr mér verða fjarlægðir 80 ml af blóði í rannsóknarskini. En blóðið á að skoða eitthvað í tengslum við kólestról og slíkt en mér var boðin þáttaka í slíkri könnun eftir að móðir mín benti á mig. Þetta er að öllu leiti hið besta mál, því í minni föðurætt er einmitt blóðfituvandamál og ég hef lengi ætlað í mælingu, en fæ hana nú frítt, sem er mjööög gott!

Jæja ég held ég láti þetta nægja í bili, hef frá frekar litlu að segja í bili, en þessi ritstífla hlýtur að fara að bresta.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 22:19

 
"Á skíðum skemmti ég mér tralalalala, tralalalalallalala, niður brekkur fer, tralalala lalala." Jæja hér í mínum heimi hefur ýmislegt gerst. Í fyrsta lagi þá höfum við Ragnar tekið þá ákvörðun að skella okkur til nýja heimsins, nánar tiltekið til Minneapolis í Minnesotafylki Bandaríkja Norður Ameríku. Munum við ferðast með Flugleiðum, sem einhverja hluta vegna vilja kalla sig Icelandair, í svokallaða NBA hópferð undir leiðsögn Péturs nokkurs Guðmundssonar, fyrrum NBA kappa. Þar munum við sjá í það minnsta einn leik með Minnesota Timberwolves og annan hjá University of Minnesota. Þetta verður gríðar gaman og já ferðin er 4. til 8. mars.

Svo er af mér aðrar fréttir. Ég hef sagt upp störfum hjá mínum núverandi vinnuveitanda og hyggst halda á annan vetvang. Ekkert er nú fast í hendi með nýtt starf, en leitin er farin af stað og nú þegar hef ég skilað inn nokkrum umsóknum. Þriðju stórtíðindin eru þau að í kvöld fæ ég (ef ekkert breytist) að dæma minn fyrsta leik með Helga Bragasyni, sem hefur verið einn okkar besti dómari um langt árabil. Hlakkar gríðarlega til þess. Fleira hef ég nú ekki að segja í bili.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 16:23

 
"Í putta mínum pína er,
pikkið er að hrjá'ann.
Í sálu minni sýn af þér,
smella kossi á'ann."

Orti þetta fyrir nokrum árum, á ágætlega við í dag. Hef litlu frá að segja, enda hefur svo sem ekki mikið gerst. Vinna (SMS), éta (SMS), sofa (SMS). Ágætis rúntur en vart efni í heila vefbókarfærslu, eða hvað? Já og ekki má gleyma letinni, hún hefur ráðið ríkjum alla vikuna, ekki nema ein hreyfing, og það var leikurinn á Mánudaginn, ég á ekki orð bara. Stefni á upprif úr leti í næstu viku, lofa því!

Ég, Maríus og Guðni brugðum okkur á nýopnaðan Burger King veitingastað í Smáralind á fimmtudagskveld. Þar voru hesthúsaðir alvöru amurískir hamborgarar, stórir og miklir og alveg sérstaklega bragðgóðir. Guðni tuðaði reyndar ansi mikið um "yfirburði" McDonald's í bragði og gæðum, en við Maríus vorum duglegir að benda honum á það að kjöt pakkað í svamp væri ekki rétt aðferð til að framreiða hamborgara. Ég verð nú reyndar að viðurkenna að ég get vel sporðrent einum eða tvemur Mikkum en ég held að Kóngurinn verði mun vinsælli í mínum munni og maga í framtíðinni.

Ég lauk við lestur á æðislegustu teiknimyndasögu (e. comic, hljómar e-n betur) sem ég hef bara komist í. Hún heitir Preacher og kemur með æði skemmtilega (og ótrúlega auðvitað enda fjarstæðuskáldskapur af bestu sort) sýn á guð almáttugan og alla kredduna sem rýkir í sambandi við kristna trú. Ég mæli eindregið með þessari sögu en hún telur ca. 50 stök blöð, eða 9 bækur sem hver inniheldur nokkur blöð. En nú er kominn svefntími hjá mér.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.


skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 21:23

 
"Með vottorð í leikfimi skoða ég bæinn minn." Ég hef setið heima nú í tvo daga að hjúkra snúnum ökla. Ég varð nefnilega fyrir því óláni að misstíga mig við þá saklausu athöfn að stíga út úr bílnum mínum. Þar sem ég stend upp á endan mestallan daginn í vinnuni, þá þótti mér ráðlegast að vera heima og hvíla öklagreyið. Nú er ég hins vegar allur að koma til og mun mæta gallvarskur til vinnu á morgun.

Ég hef nú lítið aðhafst þessa tvo daga, bara tekið því rólega og glápt á sitthvað af því sjónvarpsefni sem mér hefur áskotnast undanfarið. Fara þar fremstir í flokki þættir sem nefnast Quantum Leap, þar sem þeir Scott Bakula og Dean Stockwell leika þá Sam, vísindamann sem finnur upp tímavél sem gerir honum kleift að laga sitthvað sem farið hefur úrskeiðis í sögunni (þó ekki neina stóratburði, heldur persónulegar tragedíur) og Al sem er tengiliður Sam við verkefnið og tölvuna Ziggy sem heldur utan um öll gögn tilraunarinnar. Þessir þættir voru á sínum tíma sýndir á Stöð 2 og ég fylgdist með miklum áhuga með, en ég man ekki betur en að ég hafi átt í töluverðu stríði við foreldra mína, vegna þess að þættirnir voru sýndir svo seint á kvöldin.

Átti ansi hreint skemmtilegar umræður við góðvin minn Viðarsson Kára í gærkveldi. Þar vorum við m.a. að ræða um áföll og hvernig fólk bregst við þeim. En þær umræður spunnust út frá umræðu okkar um Dave nokkurn Pelzer, mannin sem skrifaði "Hann var kallaður þetta" og tvær bækur í framhaldi af því. Mér datt í hug að áföll væru um margt lík líkamlegum áverkum. S.s. ef áverkinn er nógu mikill, þá dofnar maður yfirleitt upp og finnur mun minni sársauka en þegar um litla áverka er að ræða. T.d. fótbrot vs. tognun. Þegar maður fótbrotnar, þá dofnar maður all snarlega upp og finnur vart fyrir brotinu, en við tognun þá er ekki um neina dofnun að ræða svo þá finnur maður alltaf fyrir óþægindunum. Þannig vildi ég útskýra hvernig mönnum eins og Pelzer og manninum sem skrifaði bókina "Ég lifi", en hann lennti í því að missa fjöslkyldu sína tvisvar (þ.e.a.s. tvö sett af eiginkonu og börnum, ásamt öllum veraldlegum eigum) í bruna, ef ég man rétt, tekst að komast ótrúlega heilir frá stóráföllum, á meðan fólk tekur eigið líf, eða það leggst í rúst vegna mun minni áfalla. Reyndar vorum við Kári sammála um það að mörg hina minni áfalla væru aldrei gerð upp, "læknuð", og væru því að vefja upp á sig og héldu sársaukanum og sárindunum stöðugum þar til viðkomandi fær nóg og brotnar. En burt sé frá öllum þessum pælingum, þá er mér fyrirmunað að skilja hvers vegna hægt er að lifa af margt af því sem fólk hefur lifað af, eins og einhver sagði, "það er ótrúlegt hvað maðurinn getur lifað af"...

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 17:51

 
"Ég sparka í dós sem er ljósastaur, loftið er hlaðið ramfmagni." Jæja ágætu lesendur, ég hef vaknað til lífs á ný eftir nær vikulanga þögn. Ég veit nú varla svo gjörla hvort það er nokkuð eitt sem hefur orsakað þessa þögn, en væntanlega er hér um að ræða góða hræru af leti og tímaskorti. Nú stendur til að bæta úr þessu.

Vinnuvikan nýhafin og ég á dagvakt aftur, að beiðni Mr. Jones, kann ég honum bestu þakkir fyrir, því sannlega segi ég yður, þá nennti ég einganveginn að snúa sólahringnum við. Það hefði þó verið ágætt að fá dulítin meiri svefn í morgun, en það verður ekki á allt kosið. Frívikan var aldeilis ekki uppfull af rólegheitum og afslappelsi, þó svo að slíkt hafi verið stundað ákaft í hvert sinn sem tækifæri til þess gafst. Ég var á miklum ferðalögum alla vikuna, vegna dómgæslu. Á miðvikudag fór ég norður til Akureyrar með Eggert nokkrum Aðalsteinssyni, verlsunarstjóra Adam's í Smáralindinni. Þar gistum við um nótina, því leikurinn var settur svo seint á (20:50) að ekki var flogið að honum loknum. Fimmtudeginum eyddi ég í hópi 12 hormónaböggla sem saman voru komnir til að samfagna bróður mínum með 14 ára afmælið. Á föstudagskvöld var ég við dómgæslu í Sandgerði og á laugardag á Flúðum, sem var ágætt því þangað hef ég ekki komið, mér að vitandi, áður. Á sunnudag voru svo tveir leikir dæmdir í Hagaskóla.

Á laugardagskvöld þá fékk ég vísiteringu frá meistara Ragnari Risa og var stefnan sett á dulítið sumbl. Við sátum fram undir miðnáttu heima á Tunguveginum og sötruðum öl á meðan við sporðrendum heitri flatböku frá Domino's og gláptum á imban. Stefnan var síðan sett á miborgina, þar sem við vísiteruðum nokkur öldurhús og sporðrendum nokkrum öllurum til viðbótar. Svo var haldið heim á leið þegar líða fór á morgun og ég naut þess að sofa frá mér allt vit, en eymingja Ragnar var neyddur á lappir löngu áður en slíkt þykir kristilegt, eða um 9 leitið.

Já, vikan var s.s. ágætlega aktíf, eins og sagt er á slæmri íslensku. Svo er bara að sjá hvað næstu vikur færa manni. Það er nú reyndar svo merkilegt að síðastliðnar 4 vikur hafa flogið hjá, í einhverri alsherjar sælu. Hvað skildi valda?

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 14:18

 
"I know I stand in line until you think you have the time to spend an evening with me, and if we go someplace to dance I know that there's a chance you won't be leaving with me." Er ekki kominn tími fyrir nýjan pistil, ég held það. Nennti alveg hreint ómögulega að skrifa í gær. Dæmdi leik sem hófst klukkan 21:00 (hvaða leiktími er það, ég bara spyr!!??!!) og var því ekki kominn heim fyrr en að ganga ellefu (23:00) og nennti þá ómögulega að skrifa nokkurn hlut, ég vona að mér verði fyrirgefin sú yfirsjón, lesendur góðir.

Ég hef verið "dulítið" á trúarlegum nótum undanfarið, sem er ágætt í sjálfu sér. Og ég er meira að segja kominn með drög að næsta trúarpistli mínum. En ég held að ég geymi hann aðeins, mér er farið að líða eins og ég sé að skrifa mig í svarta hempu og hvítan kraga, og ég er nú ekki alveg viss um að ég vilji fara þangað. Reyndar sagði Palli heitinn afi minn í Haukatungu mér oft að ég ætti nú að verða prestur. Ég hef nú hingað til hlegið að þeirri hugmynd, sér í lagi vegna þess að ég er æði undarlega trúaður, eins og glöggt má sjá af skrifum mínum. Og ég yrði held ég, alveg örugglega að taka þjóðkirkjuna í sátt áður en að ég fer að starfa innan hennar. Áðurnefndur pistill er einmitt um það hvað mér finnst um þjóðkirkjuna, en eins og áður sagði, þá hyggst ég geyma hann aðeins.

Það stefnir í æði mikil ferðalög hjá mér þessa vikuna. Vegna dómarastarfa, þá mun ég drepa fæti niður á Akureyri á morgun, Sandgerði á föstudag og á Flúðum á laugardag. Svo eru þrír leikir í henni Reykjavík, en einn af þeim er yfirstaðinn eins og ég minntist á hér áðan. Annar merkilegur atburður gerðist í gær, en þá voru liðin 14, segi og skrifa FJÓRTÁN!!!!! ár síðan að örverpið Eiríkur Ágúst, elskulegur litli bróðir leit dagsins ljós í fyrsta sinn. Ég er svei mér þá farinn að trúa því að ég sé farinn að eldast á all ógurlegum hraða, því það var bara í gær (sú er tilfinningin a.m.k.) sem ég var að gefa honum Action Man kalla í afmælis- og jólagjafir og hann gat enn horft á Stundina Okkar. Nú eru það PlayStation 2 tölvuleikir og geisladiskar með Eminem og Metallica (sem er reyndar mjög gott, drengurinn má ekki gerast skoppari, þá skömm myndi ég seint geta lifað af) sem eru efst á óskalista drengsins. Þetta er ekki aldeilis allt, heldur stendur til að ferma barnið nú í sumar. Ég held ég fari að tala við Krumpudýrasafnsnefndina og niðurholunarkarlanna hjá Krikjunni til að panta pláss hjá þeim báðum, þó ekki í einu.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 23:56

 
"Það fossar blóð í frelsarans slóð, en faðir það er vel meint." Síðasti pistill minn hefur vakið töluverðar umræður hjá okkur félögunum, eins og sjá má ef menn nenna (*hóst*kiddi*hóst*) að lesa þessar langlokur. Í framhaldi af því þá langar mig aðeins að koma inn á mál sem kemur upp reglulega í umræðunni. Aðskilnaður ríkis og kirkju?

Góðvinur minn Mr. Jules nefndi í einu kommenti sínu ýmisar hörmungar sem framkvæmdar hafa verið í nafni trúar. Krossferðirnar, ástandið á Norður-Írlandi eða milli Ísraela og Palestínuaraba. Það eru til fjölmörg fleiri dæmi, skoðið til dæmis fylkingarnar í Júgóslavíustríðinu eða ýmsa hriðjuverkahópa. Öll þessi dæmi eiga það sameiginlegt að þarna eru menn að blanda saman trúarbrögðum og stjórnmálum, eitthvað sem ég tel vera mestu heimsku sem nokkrum manni gat dottið í hug! Misskildar trúarkreddur, byggðar á fleirihundruð ára gömlum bókum, sem ekki nokkur leið er að vita hver var hugsunin á bakvið, hafa tröllriðið öllum hinum vestræna heimi (og ábyggilega hinum austræna líka, án þess að ég viti það svo gjörla) og gefið heimskum leiðtogum og stríðsherrum allar þær átyllur sem þeir hugsanlega þurfa til þess að æsa til ófriðs, sjálfum sér til hagnaðs. Ég veit ekki um nokkurt stríð þar sem hinn óbreytti hermaður, tala nú ekki um borgarana, hagnaðist á gjörningnum á nokkurn hátt. Ég hugsa að það yrði uppi fótur og fit ef við íslendingar færum nú að æsa okkur til stríðs við Breta eða Íra, vegna þess að í Íslendingasögunum stendur að þar hafi íslenskar hetjur riðið um héröð og gert þau að skattlöndum sínum og því skuldi Bretar okkur vangoldna skatta síðan fyrir 1000!¨

Trú er hverjum manni nauðsyn, ef það er ekki trú á einhvurt yfirnáttúrulegt afl (Guð, Allah, Óðinn, tilviljun lífsins, forlög) þá á nærtækari og veraldlegri hluti, eins og eigið sjálfstæði, Wall Street (samnefnari yfir leiðir til að græða peninga), Tölvur eða eitthvað því um líkt. Ekki svo að skilja að nokkur maður tali um að hann trúi á verðbréfamarkaðinn, en margir telja sig geta tryggt sér hamingju fyrir lífstíð og lengur jafnvel með góðu gengi hlutabréfa sinna. Hljómar ekki ósvipað og loforð ýmissa "viðurkendra" guða fyrir eylífri hamingju í guðasölum gegn því að menn hagi lífi sínu á ákveðinn hátt. En þetta var nú smá útúrdúr. Málið er að valdhafar hafa í gegnum tíðina misnotað sér þessa þörf mannsins fyrir æðra afl, og von, sérstaklega þá hinna efnaminni, um betri hag á næsta tilverustigi (sbr. loforð til sjálfsmorðssprengjumanna um 43 hreinar meyjar í paradís til handa hverjum píslavotti sem sprengir sig í loft upp) til eigin hagsmuna. Tilgangur þessarar misnotkunar hefur fyrst og fremst verið að tryggja sér völd og veraldlegan auð. Nærtækasta dæmið sem við höfum er saga vatikansins, en þó að menn þekki ekki nema brot þess þá er augljós sú hrikalega misnotkun sem það hefur staðið fyrir í aldafjöld. Og ef við lítum okkur enn nær, þá er hægt að skoða þá aðsöðu sem biskupsstólarnir hér á landi komu sér í og allar þær eignir sem þeir áttu fyrir ekki svo löngu.

Þau eru nú orðin, vel flest, þessi dæmi æði gömul og spurning hvort menn hafi nú ekki lært eitthvað af þessu öllu. Það virðist ekki vera, við getum litið til Norður-Írlands, þar sem aðstæður eru reyndar aðeins flóknari, en þar berast á samt á banaspjótum mótmælendur og kaþólikkar, menn sem trúa á sama guðinn og sama frelsarann, greynir bara dulítið á um leiðirnar sem fara á að þeim feðgum! Nú eða þá bara til ástands í Palestínu, sem auðvelt er að viðhafa fjölmörg ljót orð um. Öll þessi dæmi eru borðleggjandi og ættu að vera allri heimsbyggðinni hvatning til þess að losa öll tengsl milli stjórnunar lands og trúar.

Ég er á þeirri skoðun að trú manna sé að mestu leiti þeirra einkamál en sé þó alls ekkert að því að fólk sem trúir á sama guð með sömu formerkjum hópist saman til að njóta samvista hvort við annað. En mér finnst að fólk eigi ekki að blanda saman daglegu lífi og trú sinni, að öðru leiti en því að lifa eins og það getur í samræmi við trú sína. Og fólk má ekki gleyma því að reglur samfélagsins eru trúarreglum æðri! Öfgakennt dæmi er um einhvern sem notar mannfórnir við trúarathafnir, það sjá allir að slíkt gengur ekki í samfélagi. Eins fer ákaflega í pirrurnar á mér fólk sem ber trúnna utan á sér, þ.e.a.s. getur vart stunið upp orði án þess að setja eitt halelúja strax á eftir. Reyndar er ég þannig að öfgar fara nú yfirleitt í taugar mínar, sama hverjir þeir eru.

Það er skemmtilega staðreynd að flest trúarbrögð hafa ákveðnar grunnreglur (boðorð) sem flestar hverjar lúta að því að fólk geti lifað saman í samfélagi. Flestar þessara reglna eru undirstaða hina ýmissu lagaákvæða sem gilda í flestum löndum, sem dæmi má nefna að einhver útgáfa flestra boðorðanna tíu í kristni, eru föst í lagabókstöfum hérlendis. Og það er náttúrulega vegna þess að þessar reglur eru grundvöllur fyrir því að samfélag manna gangi upp, ekki vegna þess að Móses kleif Sínai fjall og meitlaði þau í stein, eða að Múhameð fékk einhverja vitrun og flutti til Mekka (eða frá, kann þá sögu ekki gjörla). Því er skiljanlegt að fléttist saman trú og dagleg stjórn, þar sem trúarlög voru oft fyrstu samfélagslögin. En nú eru lagabálkar samfélaga mun ítarlegri og fjölbreytilegri og engin þörf á aðkomu einhverrar trúar þar að, nóg er víst til af lögfræðingum. Ég hef nú nettan grun um að þessi texti minn sé orðinn alveg nægilega langur og ábyggilega æði ruglingslegur, svo ég held að ég láti hér staðar numið í bili.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 11:29

 
"Litla sæta ljúfan góða, með ljósa hárið, fyrir hana hjartað brann, hún er er allra besta stúlka, sem ég ann."

Gef oss í dag vort daglegt tuð:

1. Svangur: já
2. Rækt: Nei hvorki í gær, né dag
3: Þreyttur: Já, fór frekar seint að sofa

Allt í lagi, þá er þessu komið frá í bili.

Heyrði af þvi ávinning fyrir stuttu að flestir frambjóðendur til forsetaframboðstilnefningar Demókrataflokksins Bandaríska, væru sammála Gorgi Runna um að ekki ætti að heimila giftingar samkynhneigðra. Reyndar vill Gorgur binda það í stjórnarskrá, eftir að Hæstiréttur í Massachusetts (ef ég man rétt) komst að þeirri niðurstöðu að hjónabönd samkynhneigðra væru ekki andstæð stjórnarskránni. Ég vil byrja á því að taka það fram að ég sé nákvæmlega ekkert að því að samkynhneigðir gangi í hjónabönd, hvar og hvenær sem er, svo fremi að einhver fáist til að framkvæma verknaðinn lögum samkvæmt. Ég hnaut um dálítið í þessum lestri mínum, af hverju eru stjórnmálamenn að skipta sér af því sem ætti að vera í verkahring trúfélaga að ákveða?

Mér finnst það nefnilega skjóta skökku við að löggjafinn geti (og geri) ákveðið hvern trúfélög megi gifta. Vissulega þarf löggjafinn að koma því svo fyrir að staðfest sambúð tveggja einstaklinga af sama kyni sé lögleg og að slík pör njóti sömu lagastöðu og pör einstaklinga af gagnstæðu kyni, t.d. hvað varðar skattalög, barnabætur og slíkt. En að mínu viti þá ætti það algerlega að vera undir viðkomandi trúfélagi komið hvort það kjósi að gefa saman slík pör. Reyndar erum við, sem búum við ríkisrekna kirkju, í snúnari stöðu, þar sem hún þarf að uppfylla ákveðnar skyldur sem opinber stofnun. En ef við gefum okkur að um sé að til sé samfélag þar sem ríkið komi ekki að trúmálum að öðru leiti en því að koma "tíund" fólks til þess trúfélags sem það er skráð í og þar sem lög og réttindi um samkynhneigð pör eru þau sömu og þau um hin "hefðbundnu" pör. Í slíku samfélagi finnst mér ekkert að því að trúfélög heimili eða hafni því að gifta samkynhneigð pör, ef að innan trúarinnar er viðtekið að slíkt samrímist ekki boðum hennar. (Það er þá að sjálfsögðu líka gefið að hægt sé að leita til veraldslegs valds, s.s. sýslumanna eða dómara, til að fá "borgarlega giftingu") Því að gifting (eins og flestir skilgreyna hugtakið) er trúarleg athöfn og ef menn vilja "bara" fá staðfestingu á sambúð þá má sem best leita til áðurnefnds veraldlega valds, sem hefur fullt vald til þess að gifta.

En snúum okkur nú að Íslandi samtímans. Ég veit ekki betur en að staðfest sambúð samkynhneigðra sé heimil samkvæmt íslenskum lögum (leiðréttið mig þá endilega) og ég veit heldur ekki betur en að þjóðkirkjan ráði því hvort hún heimili sameiningarathafnir (í daglegu tali nefndar giftingar) samkynhneigðra. Nú getur fólk fengið svokallaða blessun á staðfesta sambúð, en eiginleg gifting eins og hún er framkvæmd samkvæmt helgisiðareglum Lúthersku kirkjunar, hefur ekki enn verið leifð. Mér skilst að síðan blessunin var leifð árið 1997, þá hafi þjóðkirkjan í raun þagað algerlega um málið vegna m.a. ótta um klofningu, sambærilega þeirri sem virðist hafa orðið innan Bresku Biskupakirkjunnar í Bandaríkjunum þegar samkynhneigður maður var þar vígður til biskups. Ég verð að játa að ég skil ekki alveg þennan ótta, ég hélt (og held) að íslendingar væru nógu víðsýnir til að geta orðið foristuþjóð í orðum og gjörðum sem snerta sambúðir samkynhneigðra, þá bæði með að jafna stöðu slíkra para gagnvart hinu hefðbundna formi hjúskapar í lagalegum skilningi og líka (og sérstaklega) í hinum trúarlega verandi með þjóðkirkju sem í eru um 90% þjóðarinnar ef mig misminnir ekki.

Ég verð að viðurkenna að ég veit ekki hvernig þessu er háttað hjá öðrum trúfélögum, þ.e.a.s. þeim sem hafa innan sinna raða einstaklinga með heimild til hjónavígslu skv. lögum. Það er þá Alsherjargoðinn hjá Ásatrúarmönnum, forstöðumenn í söfnuðum eins og Krossinum, Veginum, Philadelfíu og hjá Vottum Jehóva. Kannski ég kynni mér það, veit reyndar (er 99,9% öruggur) að hjá þeim fjórum síðastnefndu er slíkt algerlega útilokað og ýmsir forstöðumenn (sbr. Gunnar í Krossinum) hafa meira að segja gerst æði kjaftforir og orðljótir í garð samkynhneigðra einstaklinga, raun svo mjög að mig undrar að ekki hafi ennþá einhver höfðað meiðyrðamál á hendur þeim, já eða þá sambærilegt mál og höfðað var gegn varaformanni Þjóðernissinnana út af orðum hans í DV.

En hvað sem slíku líður, þá sé ég ekki nauðsyn þess að vera eins stífur og afturhaldssamur eins og allt of margir eru gagnvart hugmyndinni um hjónaband fólks af sama kyni. Það er vissulega tiltölulega ný hugmynd, en höfum við íslendingar ekki alltaf verið nýungagjarnari en góðu hófi gegnir? Eins og múkarlinn segir, "pæling!"

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 11:33

 
"Táp og fjör og frískir menn, finnast hér á landi enn. Þéttir á velli og þéttir í lund, þrautgóðir á raunarstund." Ég fékk ábendingu frá dyggum lesanda ekki alls fyrir löngu þess efnis að ég talaði gjarnan um sömu hlutina sí og æ. Eftir nokkur mótmæli og dulítin þankagang, þá komst ég að því að honum var ekki alls varnað í gagnrýni sinni. Svo til þess að standa undir nafni, og vegna þess að ég veit að lesendur mínir eru gríðarlega vanafastir, þá er best að koma þessu situði mínu frá.

1. Ég er nokkuð svangur, en þó ekki svo að ég lifi það ekki af.
2. Ég var duglegur í gær og fór í ræktina, mun bæta um betur í dag og fara aftur í ræktina, bíst þar af leiðandi við þreytu í kvöld.
3. Er orðinn frekar framlár og er mjög feginn að ekki er nema einn "áreitisdagur" eftir af vikunni.

Svona þá er daglega tuðið komið fram og ég get því snúið mér að öðru.

Ummm... ehhh... þetta er ekki alveg nógu gott, ég hef ekki nokkra sniðuga hugmynd um hvað þessi pistill ætti að fjalla. Ég hef nefnilega, aldrei þessu vant, staðið í stöðugu spjalli í allan dag og þar sem yfirleitt er slökt á heilanum í vinnunni (sem er nauðsyn svo maður fái nú ekki heilablæðingu af leiðindum) þá er hann ekki vanur slíku áreiti og er orðinn þurr. En á meðan ég hefi párað þetta, þá hefur mér flogið í hug umræðuefni.

Eins og þeir vita sem fylgjast með fréttum, þá var ástkærum útibússtjóra Kaupfélagsbankans í Borgarnesi, sagt upp störfum í vikunni. Ég fékk nú hálfgert sjokk þegar ég fékk fregnirnar, og það hefur lítið skánað eftir því sem ég hef fengið fleiri fréttir af málinu. Ein útgáfan mun vera sú að Kristján bankastjóri (en sá er umræddur útibússtjóri) hafi einn manna innan KB-Banka, staðið á móti þeirri stefnu bankans að hirða vörumerki Kaupfélags Borgfirðinga, "KB", af félaginu án þess að taka nokkuð tillit til þess að félagið hefur notast við einkennið í 100 ár. Eitthvað mun þessi útgáfa vera fabúleruð og mun hið sanna vera að aðeins æðstu yfirmenn bankans viti hið sanna og hafi ekki einu sinni haft fyrir því að tilkynna Kristjáni það.

Yfir þessu öllu er ég mjög leiður. Ég hef átt í mjög góðum viðskiptum við útibúið í Borgarnesi, síðan ég sleit öll bönd við Sparisjóðinn fyrir nokkrum árum. Aðal ástæða ánægju minnar með KB Banka í Borgarnesi, er sú frábæra þjónusta sem þar er veitt. Ég vona að hún haldi áfram, því ef ekki, þá veit ég að fáir viðskiptavinir eru jafn heillandi fyrir aðra banka en þeir sem fara í fússi frá öðrum og ekki spillir fyrir að ég skulda svolítið en er jafnframt ákaflega skilvís. Spurning um að selja sig bara hæstbjóðanda. Allavega er ég ekki á eitt sáttur með þessa meðferð bankans á Kristjáni og ég vona að þeir sem á henni bera ábyrgð, skammist sín. Ekki svo að skilja að menn sem ætluðu að skammta sér triljarða í laun hafi einhverja samvisku, en maður má vona.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 17:23

 
"Nú er hann orðinn kótilettukarl, nú er hann orðinn kótilettukarl, nú er hann orðinn meiriháttar kótilettukarl." Já menn kvarta yfir leti minni svo ekki er seinna vænna en að drífa sig í einhver skrif. Ég þjáðist af nettu þunglyndi í gær enda var þriðjudagur og þá daga ætti hreinlega að afnema úr dagatalinu og leggja blátt bann við þeim. Var svo svakalega andlega þreyttur í gærkveldi að ég hefði ekki getað hóstað upp einni setningu, hvað þá heilum pistli, þó hann hefði verið líkur þeim sem kom á mánudag. S.s. dagurinn var slæmur, en kvöldi var skínandi gott, við félagarnir fengum okkur 'laugara' (það er norðlenska og þýðir hvítlaukspizza) og ég átti í löngu og skemmtilegu spjalli langt fram yfir háttatíma, og reyndar hef ég átt samtal við þá sömu manneskju í allan dag, enda hefur dagurinn gjörsamlega horfið og er það alveg frábært!

Ég ritaði einhverntíman um daginn um naglasnyrtingu mína í vinnunni. Og það er enn svo að ég fæ ekki frið með lethermaninn og menn slást um að sjóta á mig ýmsum skotum, væna mig um samkynhneigð og tepruskap, svo ekki sé minnst á hversu snargeðveikan menn telja mig almennt vera. Ekki veit ég hvað þeir segja þá um það sem kemur hér á eftir. Var nefnilega að velta því fyrir mér að fara að ráðast á táneglurnar, enda ekki vanþörf á. Kunnugir segja að þær líkist helst klóm þeim sem sagðar eru prýða stórfót (e. Bigfoot). Ég er ekki frá því að það sé bara nokkuð til í því, það kemur allavega nokkuð oft fyrir mig að ég klóri mig og rispi upp alla leggi á nótunni og þar sem ég veit ekki til þess að nokkur kvikindi önnur en ég vermi ból mitt, þá tel ég líklegast að klónum sé um að kenna. Reyndar man ég ekki betur en þær stúlkur sem deilt hafa mínu bóli (ekki nema von að ég muni það ekki alveg, svo langt síðan það gerðist) hafi kvartað hástöfum og skipað mér í naglaskurð hið snarasta.

Það er þó ekki svo gott að nú hafi ég fengið þá hvatningu, þ.e.a.s. frá kvennkyns rekkjunaut, en þegar ég er farinn að blóðga sjálfan mig þá held ég að mál sé að linni.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 18:41

 
"Ég er hér staddur á algerum bömmer, sé ekki úr augunum út. Allt er í steik ef þú ert ekki með mér, hleypur í kekki og kút."

Ég þreyttur.

Ég í World Class áðan með Maríusi.

Ég sofa núna, skrifa meira morgun, ef ekki of þreyttur þá lí...zzzzzzzzz

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 22:57

 
"Nú er frost á fróni, frís í æðum blóð, kveður kuldaljóð, kár' í jötunmóð." Ég er nú komin til míns heima eftir all svakalega skemmtilegt kveld með sveitungum mínum. Þorra var blótað sem aldrei fyrr og fló mjöður úr ótal ílátum sem og matur úr kerjum. Súrtmeti var boðið sem og reykmeti og stórsteikur ásamt hertum fisk og smjeri. Ég lét næga að fá mér einu sinni á diskinn, en læt þess þó getið svo menn ekki gapi í forundran yfir þessum fréttum, að diskurinn var vel kúgaður, svo að ekki hefði verið pláss fyrir eitt snitti meir.

Þar var æði margt um mann og frá Borgum fórum við saman átta manns. Voru þar á ferð foreldrar mínir, Margrét systir og Gísli hennar heittelskaði, Vignir tölvusérfræðingur móður minnar og hans fjöruga frú Guðbjörg svo og góð vinkona foreldra minna, hún Ninna og síðast en ekki síst, undirritaður. Eins og ofar var frá greint, þá var maturinn herramanns, sem ætíð áður en skemmtiatriðin vor síst verri. Þó var haft á orði að ekki hefðu punktarnir verið margir sem nefndin gaf þeim að vinna úr. Jæja svo ég geri nú langa sögu stutta, þá flutti Þórhildur Þorsteinsdóttir frá Brekku, núverandi húsfrú í Klettstíu innansveitar kroniku. Fast á hæla henni kom svo meistari Bjartmar og flutti hann níð... *hóst* ég meina gamanvísur um ýmislegt sem gerst hafði í sveitinni. Man ég í svipinn eftir sögu um lögreglumannin Ámunda sem huggðist grípa rjúpnaskyttu en fann bara Sigga á Litla-Skarði á heilsubótargöngu með broddstaf um öxl. Nú augljóst var að þetta var enginn rjúpnaskitta svo það lá að ætla að þar væri þá kominn nautgripaþjófur sem útskýrt gæti horfna gripi Dýrastaðabænda.

Aðrar vísur söng hann Bjartmar líka, en þær festust ekki í minni, nema sú sem hann sögn um foreldranna. Þannig var mál með vexti að mútta sá eitt sinn til einhvurra túrhesta sem reyst höfðu sér tjaldborg í slægjunni niðri á Sigmundarnesi. Þetta líkaði kellu heldur illa og rauk til og smalaði fólkinu hið snarasta á brott. Bjartmar færði þetta að sjálfsögði í stílinn og ég hló svo mikið þegar hann söng um kellu (sem nýbúinn var að rasskella túrhesta með hrísvendi skv. textanum), á leið til baka þar sem hún fann karlinn (pabba) fótvana utan við veg og snaraði honum bara á öxlina og bar heim í bæ, að ég hélt hreinlega að ég myndi missa bæði í buxurnar sitthvað sem betur á heima í postulínsskál. Það eina sem mér datt í hug, eftir að söngnum lauk og hláturinn var rénaður, var textabrot sem hljóðar svo: "Hún Ranka var rausna kerling og rak sitt hænsna bú"

Þetta tókst sem sagt í alla staði vel og undu menn sér við spjall, dans og söng langt fram eftir nóttu. Ég var nú samt það hress nú í morgunsárið, að ég hélt af stað suður aftur með mág minn Gísla, en hann þurfti að vera mættur í e-ð skólatengt klukkan eitt, sem er náttúrulega sérdeilis ókristilegur tími til að gera nokkuð annað en sofa, eftir að hafa skemmt sér svo sem fólk gerði almennt í gær. En nú á ég fyrir höndum kvöld afslappelsis og orkusöfnunar fyrir vinnuviku sem hefur sinn gang í fyrramálið, svo ég læt staðar numið hér í bili.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 20:35