Konráð J. Brynjarsson

 
"Með vottorð í leikfimi skoða ég bæinn minn." Ég hef setið heima nú í tvo daga að hjúkra snúnum ökla. Ég varð nefnilega fyrir því óláni að misstíga mig við þá saklausu athöfn að stíga út úr bílnum mínum. Þar sem ég stend upp á endan mestallan daginn í vinnuni, þá þótti mér ráðlegast að vera heima og hvíla öklagreyið. Nú er ég hins vegar allur að koma til og mun mæta gallvarskur til vinnu á morgun.

Ég hef nú lítið aðhafst þessa tvo daga, bara tekið því rólega og glápt á sitthvað af því sjónvarpsefni sem mér hefur áskotnast undanfarið. Fara þar fremstir í flokki þættir sem nefnast Quantum Leap, þar sem þeir Scott Bakula og Dean Stockwell leika þá Sam, vísindamann sem finnur upp tímavél sem gerir honum kleift að laga sitthvað sem farið hefur úrskeiðis í sögunni (þó ekki neina stóratburði, heldur persónulegar tragedíur) og Al sem er tengiliður Sam við verkefnið og tölvuna Ziggy sem heldur utan um öll gögn tilraunarinnar. Þessir þættir voru á sínum tíma sýndir á Stöð 2 og ég fylgdist með miklum áhuga með, en ég man ekki betur en að ég hafi átt í töluverðu stríði við foreldra mína, vegna þess að þættirnir voru sýndir svo seint á kvöldin.

Átti ansi hreint skemmtilegar umræður við góðvin minn Viðarsson Kára í gærkveldi. Þar vorum við m.a. að ræða um áföll og hvernig fólk bregst við þeim. En þær umræður spunnust út frá umræðu okkar um Dave nokkurn Pelzer, mannin sem skrifaði "Hann var kallaður þetta" og tvær bækur í framhaldi af því. Mér datt í hug að áföll væru um margt lík líkamlegum áverkum. S.s. ef áverkinn er nógu mikill, þá dofnar maður yfirleitt upp og finnur mun minni sársauka en þegar um litla áverka er að ræða. T.d. fótbrot vs. tognun. Þegar maður fótbrotnar, þá dofnar maður all snarlega upp og finnur vart fyrir brotinu, en við tognun þá er ekki um neina dofnun að ræða svo þá finnur maður alltaf fyrir óþægindunum. Þannig vildi ég útskýra hvernig mönnum eins og Pelzer og manninum sem skrifaði bókina "Ég lifi", en hann lennti í því að missa fjöslkyldu sína tvisvar (þ.e.a.s. tvö sett af eiginkonu og börnum, ásamt öllum veraldlegum eigum) í bruna, ef ég man rétt, tekst að komast ótrúlega heilir frá stóráföllum, á meðan fólk tekur eigið líf, eða það leggst í rúst vegna mun minni áfalla. Reyndar vorum við Kári sammála um það að mörg hina minni áfalla væru aldrei gerð upp, "læknuð", og væru því að vefja upp á sig og héldu sársaukanum og sárindunum stöðugum þar til viðkomandi fær nóg og brotnar. En burt sé frá öllum þessum pælingum, þá er mér fyrirmunað að skilja hvers vegna hægt er að lifa af margt af því sem fólk hefur lifað af, eins og einhver sagði, "það er ótrúlegt hvað maðurinn getur lifað af"...

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 17:51