Konráð J. Brynjarsson

 
"Útaf með dómarann, inná með konuna hans"

Í kvöld á sér stað merkilegur atburður. Þá dæmir kona í fyrsta sinn leik í efstu deild í körfuknattleik á Íslandi. Ég veit reyndar ekki til þess að kona hafi dæmt leik í efstu deild í nokkurri hópíþrótt á Íslandi, en það þýðir samt ekki að það hafi ekki gerst. Af hverju er þetta merkilegt? Nú verður hver að svara fyrir sig, en mér finnst þetta merkilegt fyrir nokkurra hluta sakir. Enn er verið að "brjóta" niður gömul vígi, sem þó hafa ekki verið lokuð konum á nokkurn hátt í mörg ár, heldur miklu heldur hefur verið kepst við að fá þær til að starfa sem dómarar, allavega í körfunni. Kemur þá að punktinum sem mér finnst merkilegastur, sem er sá að til sé kona sem fáist í dómgæslu og að hún hafi þann metnað og þá ákveðni sem til þarf til að koma sér upp á við í metorðastiganum.

Því hefur nefnilega verið haldið fram að þær týpur sem þarf til að gera góðan dómara finnist ekki meðal kvenna. Ég get ekki verið sammála því og fagna sönnuninni á hinu gagnstæða, en einhverra hluta vegna þá fást konur illa til dómgæslu. Þess ber þó að geta að fjöldi kvennkörfuboltadómara tvöfaldaðist í haust, urðu tveir.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 20:29

 
"...það er enginn vandi að aka bifreið, bara ef að maður kemur henni í gang..."

Starfs míns vegna (ég er bílstjóri) þá er ég mikið á ferðinni í borg óttans. Ég ek um á 12 tonna kassabíl sem er tæplega 10 metra langur, um 2 og hálfur meter yfirum og vel á 4 metran uppávið. S.s um 90 M3 á hjólum. Mér gengur ágætlega að sigla fleyi þessu um göturnar, svo fremi að ég láti póstnúmer 101 að mestu eiga sig, enda apparatið útbúið á nútímalegan hátt, með fjölmörgum speglum, stórum rúðum og myndavél sem leiðir aftansöngin ómengaðan í þartilgert viðtæki sem prýðilega hefur komið sér fyrir á mælaborðinu.

En þrátt fyrir öll þessi nútíma þægindi og meðfædda hæfileika undirritaðs til stýrimensku, þá uppgötvaði ég fljótlega að mig skorti tilfinnanlega lykil hæfileika. Þann hæfileika hafa ökumenn höfuðborgarsvæðinsins í ómælanlegu magni, í það minnsta þá þeir setjast undir stýrishjólið. Hæfileikinn er eiginlega nafnlaus en er ákveðin blanda ýmissa persónueinkenna. Frekja, tillitsleysi, eiginhagsmunasemi, algert brottnám skynsemi ásamt hreinni og ómengaðri heimsku eru helstu íblöndunarefnin en hlutfall þeirra virðist vera mis mikið í hverjum bílstjóra fyrir sig.

Ég hafði náttúrulega tekið eftir því áður en ég hóf togaraútgerðina að menn sem keyra haga sér á ýmsa lund sem ekki er til eftirbreytni. En fann ekki fyrir því að mig skorti eitthvað af þessu einkennum fyrr en ég fór að aka um á 90 M3 græjunni. Maður þarf nefnilega bæði meira pláss og meiri tíma til að athafna sig og venjulegur meðal fólksbílstjórajón er ekki alveg að fatta það. En svo þar fyrir utan þá virðist almennt sem umferðarómenningn okkar sé að versna, sú litla tillitssemi sem þó var til, virðist vera gjörsamlega gufuð upp og míkróprósentan af annars ágætu gáfnafari okkar almennt, sem meðaljónin notar við akstur virðist hafa lennt í niðurskurðarhnífnum og verið brúkuð í annað. Ef menn vilja fá á þessu sönnur, þá mæli ég með því að menn reyni, á annatíma, að komast úr Lágmúla inn á Háaleitisbraut til austurs.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 13:53

 
"...beacause it's a bitter sweet symphony..."

Gamall málsháttur segir til um að fólk hafi yfirleitt ekki hugmynd um hvað stendur því næst, fyrr en það (hlutur/persóna) er horfið. Ég get ekki annað en tekið undir þessa visku forfeðranna. Þegar körfuboltavertíðnni lauk nú sl. vor, þá var ég í skýjunum. Mínir menn að spila til úrslita um íslandsbikarinn í fyrsta sinn, ég að dæma í fyrsta sinn á erlendum vetvangi og allt í góðu. En í sumar þá fór eitthvað í gang, sem olli því að ég var mjög lítið spenntur fyrir næstkomandi tímabili. Hygg að þá yfirvofandi hnéspeglun hafi haft eitthvað með það að gera. En eginlega strax í byrjun september, þegar dómarar fóru að tínast út á körfuboltavellina, þá snérist geðsveiflan og ég þráði fátt heitar en að komast af stað. En að búast við því að geta labbað óhaltur, hvað þá hlaupið, einungis tveim vikum eftir hnjáspeglun er í besta falli bjartsýni. Samt hefur mig ekki langað svona mikið í mörg ár!?!

Prófkjör eru "inn" þessi misserin. Kannski ekki skrýtið þar sem allir flokkar eru að hamast við að koma saman listum fyrir alþingiskostningar næsta vor. Ég sé svo sem ekkert að því að kjósendur flokkana komi sem mest að því að skipa fólki á listana, það er jú þetta sama fólk sem kýs flokkinn. En mikið vildi ég óska þess að allir flokkar færu sömu leið og samfylkinginn í kraganum (held ég, kannski víðar), og bönnuðu frambjóðendum að auglýsa í fjölmiðlum. Því ég get sagt það að ef ég þarf að sjá gervibros Björns Bjarnasonar (það er meira að segja verra en lítaraðgerðin sem Halldór Ásgrímsson fór í fyrir tæpum 3 árum), eða smeðjuglottið á Gulla Hero einu sinni enn þá óttast ég að verða "póstlagður" (e. postal). En ég fíla sjómanninn gamla (mynnir að hann heitir Jóhann Pálsson) sem birtir litlar smekklegar "smáauglýsingar" með slagorðinu: "Sjálfstæðismenn, kjósum sjómann á þing" og svo heimilsfangi sitt og tölvupóstfang. Smekklegt, hóvært og ákaflega íslenskt en nær ómögulegt til að skila árangri. Nútíma Bjartur í sumarhúsum.

Uppgötvaði um daginn bók upp í hillu hjá mér. Ég fékk hana í fermingargjöf fyrir 14 árum síðan, næstum 15 ár. (!) Hún heitir "Þjóðskáldin, úrval úr bókmentum 19. aldar" og þar eru helstu skáldverk okkar mestu meistara. Ég fletti í henni og fann þar það ljóð sem hefur líklega haft meiri áhrif á mig en nokkuð annað skáldverk, ljóðið "Gröfin" eftir Kristján Jónsson, fjallaskáld;

Hvar er í heimi hæli tryggt
og hvíld og mæðufró?
Hvar bærist aldrei hjart hryggt?
Hvar heilög drottnar ró?

Það er hin djúpa dauðra gröf
- þar dvínar sörg og stríð -
er sollin lífs fyrir handan höf
er höfn svo trygg og blíð.

Þú kælir heita hjartans glóð
og heiftar slökkur bál,
þú þaggar niður ástaróð
og ekkert þekkir tál.

Þú læknar hjartans svöðusár
og svæfir auga þreytt,
þú þerrir burtu tregatár
og trygga hvíld fær veitt.

Þú griðarstaður mæðumanns,
ók, myrka, þögla gröf,
þú ert hið eina hæli hans
og himins náðargjöf.

Fann þar líka smásögu eftir Þorgils gjallandi sem heitir "Gamalt og nýtt" og ég sver að ég var jafn spenntur að klára hana og hvurja aðra sögu sem ég hef lesið síðustu misserin. Og þessi saga er skrifuð um aldarmótin 1900! Rifjaði líka upp ákaflega skemmtilega tíma sem við Kári og Raggi áttum í Íslensku 323 hjá Kristjáni Kristjánssyni í FVA fyrir ca. 8 árum síðar, þar sem "Upp við Fossa" var eitt af viðfangsefnunum. Ákaflega skemmtileg saga eftir þann sama Þorgils, sem í raun hét Jón Stefánsson og var bóndi í Mývatnssveit.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 22:31