Konráð J. Brynjarsson

 
"...beacause it's a bitter sweet symphony..."

Gamall málsháttur segir til um að fólk hafi yfirleitt ekki hugmynd um hvað stendur því næst, fyrr en það (hlutur/persóna) er horfið. Ég get ekki annað en tekið undir þessa visku forfeðranna. Þegar körfuboltavertíðnni lauk nú sl. vor, þá var ég í skýjunum. Mínir menn að spila til úrslita um íslandsbikarinn í fyrsta sinn, ég að dæma í fyrsta sinn á erlendum vetvangi og allt í góðu. En í sumar þá fór eitthvað í gang, sem olli því að ég var mjög lítið spenntur fyrir næstkomandi tímabili. Hygg að þá yfirvofandi hnéspeglun hafi haft eitthvað með það að gera. En eginlega strax í byrjun september, þegar dómarar fóru að tínast út á körfuboltavellina, þá snérist geðsveiflan og ég þráði fátt heitar en að komast af stað. En að búast við því að geta labbað óhaltur, hvað þá hlaupið, einungis tveim vikum eftir hnjáspeglun er í besta falli bjartsýni. Samt hefur mig ekki langað svona mikið í mörg ár!?!

Prófkjör eru "inn" þessi misserin. Kannski ekki skrýtið þar sem allir flokkar eru að hamast við að koma saman listum fyrir alþingiskostningar næsta vor. Ég sé svo sem ekkert að því að kjósendur flokkana komi sem mest að því að skipa fólki á listana, það er jú þetta sama fólk sem kýs flokkinn. En mikið vildi ég óska þess að allir flokkar færu sömu leið og samfylkinginn í kraganum (held ég, kannski víðar), og bönnuðu frambjóðendum að auglýsa í fjölmiðlum. Því ég get sagt það að ef ég þarf að sjá gervibros Björns Bjarnasonar (það er meira að segja verra en lítaraðgerðin sem Halldór Ásgrímsson fór í fyrir tæpum 3 árum), eða smeðjuglottið á Gulla Hero einu sinni enn þá óttast ég að verða "póstlagður" (e. postal). En ég fíla sjómanninn gamla (mynnir að hann heitir Jóhann Pálsson) sem birtir litlar smekklegar "smáauglýsingar" með slagorðinu: "Sjálfstæðismenn, kjósum sjómann á þing" og svo heimilsfangi sitt og tölvupóstfang. Smekklegt, hóvært og ákaflega íslenskt en nær ómögulegt til að skila árangri. Nútíma Bjartur í sumarhúsum.

Uppgötvaði um daginn bók upp í hillu hjá mér. Ég fékk hana í fermingargjöf fyrir 14 árum síðan, næstum 15 ár. (!) Hún heitir "Þjóðskáldin, úrval úr bókmentum 19. aldar" og þar eru helstu skáldverk okkar mestu meistara. Ég fletti í henni og fann þar það ljóð sem hefur líklega haft meiri áhrif á mig en nokkuð annað skáldverk, ljóðið "Gröfin" eftir Kristján Jónsson, fjallaskáld;

Hvar er í heimi hæli tryggt
og hvíld og mæðufró?
Hvar bærist aldrei hjart hryggt?
Hvar heilög drottnar ró?

Það er hin djúpa dauðra gröf
- þar dvínar sörg og stríð -
er sollin lífs fyrir handan höf
er höfn svo trygg og blíð.

Þú kælir heita hjartans glóð
og heiftar slökkur bál,
þú þaggar niður ástaróð
og ekkert þekkir tál.

Þú læknar hjartans svöðusár
og svæfir auga þreytt,
þú þerrir burtu tregatár
og trygga hvíld fær veitt.

Þú griðarstaður mæðumanns,
ók, myrka, þögla gröf,
þú ert hið eina hæli hans
og himins náðargjöf.

Fann þar líka smásögu eftir Þorgils gjallandi sem heitir "Gamalt og nýtt" og ég sver að ég var jafn spenntur að klára hana og hvurja aðra sögu sem ég hef lesið síðustu misserin. Og þessi saga er skrifuð um aldarmótin 1900! Rifjaði líka upp ákaflega skemmtilega tíma sem við Kári og Raggi áttum í Íslensku 323 hjá Kristjáni Kristjánssyni í FVA fyrir ca. 8 árum síðar, þar sem "Upp við Fossa" var eitt af viðfangsefnunum. Ákaflega skemmtileg saga eftir þann sama Þorgils, sem í raun hét Jón Stefánsson og var bóndi í Mývatnssveit.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 22:31