Konráð J. Brynjarsson

 

"Love is in the air, everywhere I look around"

Jæja þá er sögunni um Tröllkarlinn Torfa lokið og byrtist hún í heild sinni hér að neðan. Eins og áður er gagnrýni vel þegin, þó eru menn, sem fyrr, beðnir að hemja sig hvað varðar stafsetningarvillur. Góða skemmtun.

Í fjalli einu, ekki langt hér frá, bjó eitt sinn eilítið treggáfaður tröllkarl. Karlinn sá hét Torfi. Hann lifði býsna einföldu og þægilegu lífi, í dágóðum helli, hreinum og fínum og þó ótrúlegt megi virðast, vel búinn húsbúnaði. Torfi var nefnilega ekki alveg eins og tröllkarlar eru flestir. Hann var mikill snyrtipinni, hreinlega þoldi ekki rusl, og vissi fátt skemmtilegra en að umbylta húsgagnasafni sínu, sem hann gerði í hvert sinn sem honum áskotnaðist nýr hlutur í búið. Sennilega hefði hann orðið innanhúsarkitekt væri hann mennskur en tröll eru lítið fyrir skóla og menn lítið fyrir tröll svo Torfi lét sér nægja að skipuleggja hellinn sinn. Hann hafði reyndar boðist til að hjálpa nágranna sínum einum, fyrir eins og um 200 árum síðan, að snyrta til hjá honum. Sá ágæti tröllkarl var nú hreint ekki á því, hann kunni því ágætlega að búa eins og ótaldar kynslóðir tröllkarla frá ómunatíð, í rusli og drasli upp fyrir haus. Eftir þessa misheppnuðu bónför, þá afréð Torfi að best væri nú að láta það eiga sig að bjóða fram þjónustu sína til annarra tröllkarla og þar sem hann þekkti ekki eina einustu tröllskessu, auk þess sem hann var þess fullviss að þær væru enn og meiri sóðar er karlarnir, þá hélt hann sig bara við sinn eigin helli.

Torfi hafði ákaflega gaman að því að fylgjast með gjörðum annarra. Hann hafði oft setið sem dáleiddur og horft á ærnar bíta og vafra um eins og þær gera best en undanfarin ár þá hafði ánum fækkað mikið og nú var svo komið að varla sást rolla neins staðar. Torfi skildi nú ekki hvernig á þessu stóð en honum var farið að leiðast all ógurlega því það var orðið fátt sem hann gat haft sér til dundurs. Það var ár og öld síðan hann hafði síðast fengið nýjan grip í búið og í ofanálag þá voru nær allar rollurnar horfnar. Torfi sá að við þetta mátti ekki búa mikið lengur, því hann var farinn að verða svo latur að líklegt væri að hann myndi einn morguninn ekki nenna að vakna og sofa bara áfram til eilífðarnóns og verða að steini. En það er nefnilega alger misskilningur að sólin breyti tröllum í stein, það er af og frá, það er nefnilega letin!

Svo Torfi ákvað nú að taka sér fyrir hendur ferðalag og kann hvort hann fyndi nú ekki líf einhversstaðar. Hann fékk þá snilldar hugmynd að gægjast uppyfir fjallstoppinn, en það hafði hann ekki gert áður, og kanna hvað byggi hinumegin fjallsins. Hann ákvað jafnframt að það væri nú sniðugt að framkvæma áætlunina að næturlagi, þá væri líklegra að hann sæi ær því þær væru að miklum meirihluta hvítar og ættu því að sjást betur í myrkri. Svo lagðist nóttin yfir og Torfi prílaði upp á fjallsbrúnina og gægðist yfir. Það munaði minnstu að hann steyptist afturfyrir sig, beint á höfuðið, af einskærri undrun, já og smávegis vegna rosalegrar ofbirtu sem hann fékk í augun. Viti menn við honum blöstu svo mörg ljós að þau náðu næstum að lýsa upp umhverfið eins og sjálf sólin. Alla nóttina starði Torfi á ljósin eins og dáleiddur væri. Hann sá sum hreyfast, einhvur kvikna, önnur slokkna og enn önnur skiptu litum. Hann starði þar til lýsa fór af degi og hann sá að ljósin voru í raun samansafn húsa sem öllum var þjappað saman á ógnarlítið svæði. Torfi skreið aftur niður hlíðina og inn í hellinn og hugsaði með sér að þetta þyrfti hann að kanna nánar, en fyrst ætlaði hann að leggja sig, enda óvanur að vaka heila nótt.

Svo óvanur var Torfi vökum að hann svaf allan daginn og næstu nótt líka. Hann vaknaði svo úthvíldur og hress og alveg staðráðinn í því að kanna húsaþyrpinguna sem haldið hafði honum hugföngnum heila nótt. Torfi kleif léttilega yfir fjallstoppinn og hóf að fikra sig niður hlíðina hinu megin. Hann passaði sig á því að fara leynt og að láta ekki neinn sjá sig. Þó hann hefði nú aldrei komist í návígi við neina lifandi verur aðrar en tröll og rollur þá þótti honum vissara að fara að öllu með gát, því hann rámaði í sögur sem móðir hans hafði sagt honum, af litlum verum sem kallaðir voru menn og gátu verið tröllum skeinuhættir. En hann hafði líka heyrt af nokkrum fjarskyldum ættingjum sem þóttu þeir ákaflega ljúffengir til átu og honum þótti það frekar líklegt að þeir væru þeim tröllum mun hættulegri en hinum sem frekar lögðu sér til munns önnur dýr. Sjálfur át Torfi einna helst urtir, ber og annað slíkt sem náttúran lagði honum til enda þótt honum þætti ket alls ekki slæmt, en hann var hins vegar langt frá því að vera lunkinn við veiðar og því var ket ákaflega sjaldan á borðum hjá honum.

Áfram klifraði Torfi, hægt og rólega niður eftir hlíðinni. Hann nam staðar rétt fyrir neðan miðja hlíð, í góðu skjóli við stóran klett, svona rétt til að kasta mæðinni. Hann fékk sér að drekka úr lítilli lækjarsprænu sem rann þar hjá og í þann mund sem hann var að fá sér sopa þá heyrir hann ákaflega undarlegt hljóð. Það var lágt og suðandi en fór hækkandi jafnt og þétt. Torfi fraus og hlustaði bergnuminn. Hljóðið hækkaði og hækkaði og virtist loks þjóta hjá eins og fluga sem flýgur hratt hjá eyra. Svo fór það lækkandi með sama hraða og það hækkaði áður. Nú var Torfi orðinn frekar smeykur, því honum þótti hljóðið hátt og ef það var fluga sem framkallaði slíkan hávaða, þá var hann þess full viss að þá flugu vildi hann ekki hitta því hún hlyti að vera ógnar stór. Hann afréð nú samt, þar sem eingin fleiri hljóð bárust honum til eyrna, að gægjast upp yfir klettinn og aðgæta hvað hann sæi. Torfi lyfti höfði sínu afar hægt og varlega upp og leit niður hlíðina. Hann sá niður að flæðarmáli og sá að fjallið virtist ná niður að sjó. Það þótti honum í sjálfu sér ekki undarlegt en honum þótti hitt undarlegra að breiður gráleitur stígur virtist liggja því sem næst í fjöruborðinu. Torfi velti þessum stíg mikið fyrir sér, í svo þungum þönkum var hann að hann heyrði ekki að suðhljóðið var komið aftur. Fyrr en allt í einu að hann sér eitthvað á fleygi ferð eftir stígnum og þetta eitthvað gefur frá sér samskonar suðandi hljóð og hann heyrði áður. Hann veit ekki fyrr en að hluturinn þýtur eftir stígnum, beint fyrir neðan hann og heldur áfram út með firðinum á svífandi ferð. Við þetta verður Torfi svo ofboðslega hræddur að hann hendir sér niður og grúfir sig í jörðina með hendur yfir höfði.

Torfi opnaði augun og gerði sér ljóst að hann hlyti að hafa sofnað. Það greip hann skelfing þar til hann áttaði sig á því að hann var enn undir klettinum. Hann andaði léttar og ætlaði að fara að búa sig undir að rísa á fætur þegar hann heyrði suðið aftur. Hann afréð að bíða þar til suðarinn væri farinn framhjá en honum til mikillar skelfingar þá lækkaði suðið ekkert heldur breytti um stefnu og tón og virtist nú koma í áttina að honum. Torfi lá sem stjarfur og þorði sig hvurgi að hreifa. Hljóðið var komið ískyggilega nærri þegar það loksins hljóðnaði. Torfi ætlaði að fara að varpa öndinni léttar þegar hann heyrði nokkra skelli og svo samtal einhvurra sem aðeins gátu verið menn.

“Þetta er fullkominn staður Þormar” sagði kvenleg rödd og hélt áfram, “alveg tilvalinn til þess að borða nestið”. “Já elskan mín, finnst þér ekki, ég fór hér um oft sem strákur í leitum” svaraði mun dimmari og karlmannlegri rödd. “Við stoppuðum gjarnan hér og átum nestið okkar, það er því sem næst náttúruleg rétt hér rétt innar og ákaflega góður staður til að láta safnið þétta sig og ær og lömb að para sig saman að nýju.” “Æi góði Þormar ég hef engan áhuga á þessum sveitasögum þínum, miklu meiri á nestinu og eftirréttinum” sagði kvenröddin með ákveðnum seyðingi. “Jæja elskan mín er það já, veistu hvaða dagur er í dag?” spurði karlröddin Þormar. Torfi heyrði ekki svar konunnar en Þormar hélt áfram og sagði: “Í dag er Jónsmessa og þjóðtrúin segir að maður eigi að velta sér nakinn upp úr dögginni á Jónsmessunótt og þá mun manni eigi misdægurt verða næsta árið.” “Híhíhí Þormar!” tísti konan. “Já”, hélt Þormar áfram, “svo er líka sagt að þá fari ýmsar verur á stjá, álfar, huldufólk og tröll.” Nú sperrti Torfi eyrun og lagði stíft við hlustir, þetta var nýtt fyrir honum. “Reyndar er smá ruglingur í gangi með þetta sko, því sumir segja að þetta eigi við sumarsólstöður og að þá eigi vættirnar að halda sig heimavið ella hljóti þær grimm örlög, en sumarsólstöður voru einmitt í fyrradag og sú nótt á... hmmm mumm” sagði Þormar. Torfi heyrði ekki meira talað í dágóðan tíma, en þeim mun meira af undarlegum búkhljóðum og hálfkæfðum stunum og talsvert af óskilgreindum hljóðum. En Torfi hafði lítinn áhuga á hljóðunum, hann var að hugsa stíft um það sem Þormar hafði sagt. Á Sumarsólstöðum eiga tröll að vera heima annars hljóta þau verra af og sumarsólstöður voru í fyrradag. Nú fór kaldur hrollur að sækja að Torfa. Hafði hann ekki verið að skoða ljósin í fyrradag og þá var hann úti, sem þýddi að...

Þormar og Stella voru í miðjum ástaratlotum þegar þau heyrðu gríðarlega dimmraddað og ómennskt öskur rétt aftan við klettinn sem þau lágu undir. Þau hrukku í kút og ætluðu að rjúka á fætur og í fötin þegar jörðin tók að skjálfa undir þeim og þungar drunur dundu í bland við öskrið. Eftir smá stund þá minnkuðu drunurnar, jörðin kyrrðist og öskrið fjarlægðist. Þormar og Stella hlupu sem pílur væru, beint inn í bílinn og brunuðu af stað. Þau skeyttu engu um að nestið, teppið og megnið af fötunum þeirra hefðu orðið eftir.

Tröllkarlinn Torfi sat heima í helli sínum með rjúkandi bolla af Blóðbergstei milli tveggja skjálfandi handa. Hann hafði hugsað málið stíft og var kominn á þá skoðun að ferð hans í dag hefði verið það illa sem fyrir hann átti að koma vegna útiverunnar á sumarsólstöðunum. Reyndar var Torfi dálítið ruglaður hvað varðaði Jónsmessuna en hann hugsaði með sér að heillavænlegast væri sennilega að vera bara heima undir feldi báða þessa daga, það gæti fátt slæmt hent hann þar. Segir ekki meira af Tröllkarlinum Torfa.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 02:02