Konráð J. Brynjarsson

 

"Ég keyrði' á mínum Cadilac, með krómi sleigin stél. Það var fínasti bíllinn í bænum og með bestri' og stærstri' vél."

Ég varð vitni að ákaflega skemmtilegu athæfi ekki alls fyrir löngu. Reyndar voru þau tvö. Ég var á leið í líkamsrækt í Laugardalinn og var að keyra eftir Grensásveginum, í þann mund að fara að beygja inn á Suðurlandsbrautina. Á undan mér er Renault bifreið sem í sitja tvennt. Konan er undir stýri og hún er greinilega að bagsa ýmislegt annað en bara að keyra því bílinn var á frekar undarlegum stað á götunni. Fyrir þá sem ekki vita þá eru tvær beygjuakreinar af Grensásvegi yfir á Suðurlandsbrautina og ég var á þeirri ytri. Nú á innri akreininni kemur aðvífandi bíll, í þann mund sem Renaultinn sígur rólega til vinstri og verður til þess að sá nýkomni þurfti nánast að snarhemla til að forða árekstri. Sá bregst illa við og tjáir sig með flauti miklu og háværu. Um leið og Renaultinn sveigir aftur yfir á ytri akreinina þá sé ég manninn í farþegasætinu vinda upp á sig, teigja vinstri höndina í átt að glugganum í vinstri afturhurð og rétta upp löngutöng til merkis um fyrirlitningu sína. Ég hélt ég yrði ekki mikið eldri af hlátri. Ég gat náttúrulega ekki á mér setið og skipti snögglega um akrein og gaf í, til að sjá betur þetta skemmtilega fólk. Viti menn, þetta virtust vera hjón af erlendum uppruna, allavega var konan að bagsa við götukort svona meðfram akstrinum, og þau virtust ekki deginum eldri en 65!

Þegar ég svo kom í líkamsmusterið ógurlega og hafði skipt um föt og var kominn á hlaupabrettið. Þá hóf ég leit að einhverju skemtilegu á að hlýða. En það er s.s. hægt bæði að horfa á sjónvarp og hlusta á útvarp í musteri þessu, á meðan maður hleypur. Ég datt niður á æði undarlega en þó skemmtilega sinfoníutónleika á Stöð 2. Þar voru leikin ýmis lög og á ýmis hljóðfæri sem ég á ekki að venjast að heyra og sjá í tengslum við sinfóníuhljómsveit. En það sem mér þótti skemmtilegast, og sem varð þess næstum valdandi að mér hlekktist á í hlaupunum vegna niðurbælds hláturskasts, var sjón sem ég sá þegar sveitin flutti það sem kallað var brasilísk sinfónía. Þá sátu tvær prúðbúnar konur á besta aldri, með prúðbúnar þá á ég við að þær voru í fötum sem hæfðu meðlimum sinfóníuhljómsveitar á tónleikum, með svokallaðar hristur og skökuðu sér og dilluðu með þær í nokkrum takti við lagið sitjandi sem fastast á stólunum!

Þetta var hinn skemmtilegasti dagur.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 14:00