Konráð J. Brynjarsson

 
"No regrets now, they only hurt" syngur Robbie Williams í sjónvarpinu. Hann er bara býsna góður drengurinn, svo ég get tekið undir lofsyrði þeirra félaga minna Guðna og Þorvaldar, rokkhundanna sem eru fallnir fyrir fyrrum boyband töffaranum. En guð er mér enn ofarlega í huga. Var nú áðan að horfa á kvikmyndina Little Nicky þar sem Adam Sandler fer á kostum sem einn af þrem sonum satans. Sem leiðir mig að þeirri spurningu, er satan til (eða djöfulinn, andskotinn eða hvað sem hann nefnist)? Einhver sagði að gott væri einungis til í samanburði við illt. Sem hefur nokkuð trúverðugan hljóm, því án ills, hvernig vitum við hvað gott er? Ég held að málið sé ekki alveg svo einfalt. Gott og illt eru fyrir mér sjálfstæðar einingar, sem eru frjálsar hvor frá annari. Það er auðveldasti hlutur í heima að gera annaðhvort gott eða illt (það eina sem er auðveldara er að gera hvorugt) jafnvel þó maður hafi ekki hugmynd um hugtökin. Því það sem orðin "gott" og "illt" eru í raun og veru eru nöfn sem við höfum fundið á tvö hugtök, sem hjálpa okkur að skilgreyna þau. En þrátt fyrir að við getum ekki endilega bent á eitthvað og sagt: "þetta er gott", eða "þetta er illt" án þess að þekkja bæði nöfnin þá erum við fullfær um að gera gott og illt. Maður sem t.d. kemur að gamalli konu í sjálfheldu við gangbraut hefur sama valið hvort heldur hann þekkir orðin "gott" og "illt" eður ei. Hann getur aðstoðað konuna, komið henni í meiri vanda eða gert nákvæmlega ekki neitt.

En þá leiði ég hugan aftur að satan. Er hann til? Ég trúi því ekki, ekki sem slíkur. Heldur trúi ég því (í samræmi við það sem ég skrifaði fyrr í dag) að þeir sem í "helvíti" séu, séu í raun aðeins þær sálir sem lengst eru frá því að verða fullkomnar og þar af leiðandi ákaflega ólíkar þeim sem nær eru, svo ólíkar að halda mætti jafnvel að þær væru öndverðar við þær sem næstar eru fullkomnunni. En þetta er nú bara smá hugmyndaleikur.

Hvað er trú og hvert er gildi hennar? Ég vitnaði hér neðar í Robert A. Heinlein (sjá svar grimm) þar sem hann kallar trú hækju þeirra sem ekki geta staðið einir gengt hinu óþekta. Ég held að þar hafi kjöftugum ratast satt orð í munn. Ég persónulega neita hreinlega að trúa því að þegar þessu jarðlífi líkur að þá taki ekkert við. En ég geri mér fulla grein fyrir því að ég hef ekki hugmynd um hvort það er satt, og ef það er satt hvernig "framhaldinu" sé háttað. Vakna ég í Ásgarði við dyr Valhallar, eða mæti ég breiðleitum manni að nafni Pétur við gullslegið hlið á hvítu skýi. Eða kannski hitti ég alla hina dauðu í nýju lífi, þar sem við ræðum saman um hversu vel okkur hafi tekist að nálgast fullkomnun (stundum nefnd Nirvana) í síðasta jarðlífi. Í versta falli þá hverfur allt það sjálf sem tengst hefur mér, Konráði Jóhanni Brynjarssyni, fæddum korter yfir 6 að kveldi þess 3. apríl á því herrans ári 1979, úr heiminum og er að eilífu glatað, eða þá að ég fái að vita öll heimsins leyndarmál og komist loks að sannleikanum.

Hvað sem verður, þá verð ég að styðjast við þá "hækju" að eitthvað taki við sem varpi einhverri skynsemi á málið. Þessa hækju kalla ég trú og í mínu tilfelli kallast það sem á er trúað guð. Ég hef nú rakið aðeins hvað það er sem ég tel guð vera í raun og veru, hvað mér finnst vera skynsamlegasta kerfið, en þegar ég er lítill í mér og líður illa uppi í rúmi um kalda nótt, þá skiptir mig engu máli hvernig guð er nákvæmlega, ég veit það bara að hann vakir yfir og að það veitir mér gríðarlega öryggistilfinningu að vita það að ég get leitað til hans um styrk í baráttu minni við þá djöfla sem ég dreg á eftir mér. Þá sé ég hann ekki sem einhverja sálarsamvitund, nei þá er hann hvítskeggjaði, góðlátlegi gamli maðurinn sem tekur á móti mér opnum örmum og sér til þess að ekkert slæmt geti hent mig. Ég veit svei mér ekki hvort ég kæmist í gegnum lífið án þessarar "vissu" því það er mér, og all flestum ef ekki öllum, nauðsynlegt að vita af öryggi einhversstaðar og að trúa því að við enda gangnanna sé annað op en ekki hrúfjur klettaveggur.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 22:11