Konráð J. Brynjarsson

 
"Heimurinn þjáist af heimsku og sút,
hvernig sem á það er litið.
Í loftinu liggur stybba af grút,
og löngu dofnað er bitið."

"Mannfólkið mestmegnis aðhefst það eitt,
maka út um allt drullu.
Allflestir hrein ekki aðhafast neitt,
sig arðræna áfram á fullu."

"Einsemd og armæða herja á mig,
einstakling fjölmargra ljóða.
Eingin samt nennir að ómaka sig,
þó upp á margt hafi' að bjóða."

Við Viðarsson Kári áttum ágæta orðræðu í bíl mínum í dag. Eitt af því sem kom inn í umræðuna var sú fullyrðing sums fólks að okkur sé ætlað (sem dýrategund) að dreifa okkar erfðavísum sem víðast. Því sé einkvæni hin argasta ónáttúra og fólk (karlmenn) ætti að ríða sem rófulausir hundar væru út um hvippinn og hvappinn og með eins mörgum og mögulegt sé. Þeir sem halda þessu fram hafa þó nokkuð til síns máls, fjölmargar dýrategundir maka sig með eins mörgum einstaklingum og þær frekast geta. En einnig eru til fjölmörg dæmi um hið gagnstæða, þar sem dýr maka sig til lífstíðar. Reyndar hafa DNA rannsóknir sýnt það að þessi dýr stunda einnig framhjáhald svo þau virðast lifa í sömu tvöfeldninni og maðurinn. Við Kári vorum sammála um það að fólk gæti vel stundað þvílíkan lifnað í sínum kynlífsmálum, ef nokkrum grundvallarreglum væri fylgt. Í fyrsta lagi að vera samkvæmur sjálfum sér, og stunda einvörðungu annan lífsstílinn. Í annan stað að almennum mannlegum siðareglum væri fylgt, s.s. að báðir aðilar væru samþykkir valinu og að það allar forsendur lægju ljósar fyrir. Svo vildi Kári bæta því við að ljóst væri að tilgangurinn væri ekki að eignast börn, því það væri þjóðfélaginu til lítilla þrifa að fjölga stórlega einstæðum mæðrum.

Ég gat vissulega samþykt þetta, en þó fannst mér þetta skjóta aðal röksemdinni undan öllu saman, þeirri að þetta gerðu fjölmörg dýr til að tryggja erfðamengi sínu framrás til næstu kynslóða. Vissulega er þetta svona víða í dýraríkinu, en einn galli er þó á gjöf Njarðar. Tilgangurinn er jú að koma næstu kynslóð á legg með sínum genum. Sem þíðir að tryggja þarf að næst kynslóð komist á legg. Til þess hefur náttúran hannað nokkrar grunnaðferðir. Í fyrsta lagi að hafa vaxtatíma unganna stuttann með það í huga að því fyrr sem ungarnir verða fullvaxta því meiri líkur eru á því að þeir komist á legg. Í annan stað að hafa fjöldan slíkan að nær ómögulegt sé að koma þeim öllum fyrir kattarnef. Þriðja aðferðin er sú að vermda unganna þangað til þeir eru komnir á legg. Þar sem fyrstu tvær aðferðirnar eru ómögulegar fyrir menn þá neyðumst við til að notast við þá þriðju, en það þýðir að sem flestir þurfa að vera á staðnum, því öryggi felst einna helst í fjölda.

Menn geta séð að best sé þá fyrir foreldrana að halda sig saman, og því er erfitt að vera að "dreifa" sér víða, því það tryggir fátt. Nú geta menn svo rökrætt um það hvort sú aðferð sem við mennirnir höfum þróað sé best, við getum náttúrulega alltaf leitað okkur fyrirmynda annarsstaðar, t.d. myndað hópa eins og apar, fílar, hvalir og mörg önnur dýr gera. Eitthvað til að hugsa um.

Fleira ekki gjört, fundi slitið.

skríbentar Konráð J. þegar klukkan slær 00:55